باید اعتراف کنم که یک آرزو را با خود به گور می برم:
خیلی دلم می خواهد وقتی که از دنیا رفتم، هر ده سال یکبار، از میانِ مُرده ها بیرون بیایم، خودم را به یک کیوسک برسانم و با وجود تنفری که از رسانه های جمعی دارم، چند روزنامه بخرم.
این آخرین آرزوی من است؛ روزنامه ها را زیرِ بغل می زنم، بعد کورمال کورمال به قبرستان برمیگردم و از فجایعِ این جهان باخبر می شوم.
و سپس، با خاطری آسوده، در بسترِ امنِ گورِ خود دوباره به خواب می روم.
با آخرین نفسهایم . . .
"لوئیس بونوئل"
عشق مث سیگار میمونه. پک اولُ که زدی لذت بخشه. بقیه اش (اگه باشه) عادت و عادت و عادته... به قول خودم:
بعد یک پُک تمام خواهد شد
مثل سیگار انتها دارد...
در جهانی که من در آن هستم
عشق تاریخ انقضا دارد
________________________________
پ.ن: میتونین قبول نداشته باشین :)
فرصتی دارم برای نوشتن...
با دستهایم , چشم هایم, حنجره ام...
با نفس هایم می نویسم!!
با نفس های بی مخاطبِ خود
از تو در باد شعر می گویم
من که زیرِ شکنجه ها هستم
جای فریاد, شعر می گویم
همیشه راه برگشت کوتاه تر و سخت تراست...
ما نمی رویم
ما بوده ایم و بودنی
ماندنم جای خودم را تنگ می کند
پس...
برمی گردم!!
به آنچه مرا بود ...
اما با شعر!
با آنچه که از کالبد عشق تراشیده ام!
آری!
من...
عشق...
شعر...
تمام نمی شویم...
جعفر حبیبی
