به نظرم مشکل ما در انتخاب راه عقیدتی صحیح این است که بیشتر ما به فردگرایی مبتلا هستیم به جای آرمان گرایی. یعنی اگر من حامی و خواستار آزادی هستم نباید برای دفاع از آزادی صرفا طرفدار یک فرد آزادیخواه باشم و خودم را به او بچسبانم یا خودم را شکل او دربیاورم. زیرا اگر فردا آن فرد هر غلطی بکند[امکان غلط کردن در هر انسانی وجود دارد!] که مصداق نقض آزادی باشد، من نوعی باید با هزار بهانه ی جورواجور خودم را توجیه کنم و با خودفریبی از آن فرد حمایت کنم که مبادا دست از راه کشیده باشم.
تازه شم!! برای آزادی گروه های مخالف خودم ارزشی قائل نباشم...
تف هم نمی ارزد...
"ج.حبیبی" [این ها را در بحث های سیاسی می توان فهمید]
____________________________________________________
همینطوری نوشت: ما مرده ایم و قرص نمی فهمد...ما مرده ایم و تیغ نمی داند.... میگویمت رفیق و کسی چیزی...از واژه ی رفیق نمی داند... ما آرمان رفته به گا هستیم!!
