ای آخرین صدای صداها…

آخرین پیغامی که فرستادم لبخندی بود که هیچ‌گاه نزدم. آخرین حرفی که نزدم عذرخواهی ساده‌ای بود که نه از سر ِ غرور که از روی حماقت از زبان الکنم بیرون نیامد. آخرین شعری که از من خواندی، آخرین التماسی بود که اولین التماس عمرم بود.

 از آخرین «دوستت دارم» اما زمان زیادی نمی‌گذرد. که «دوستت دارم» همین حالاست. همین حالا که زمان ایستاده است و در من رسوخ کرده‌ای انگار...

صدایم کن!