"صلاح ِ کار کجا و منِ گشاد کجا؟"
پ.ن: ضمن عرض پوزش از حافظِ جان...
متاسفانه این مرض نه دوا دارد نه کشنده است.
فیدبک مثبت شدید هم دارد.
به شدت کلّه شق و فحاش است. اصلا حرف، حرفِ خودش!
...
اگر شما هم مبتلا هستید دوبار بزنید روش!! (لایک کردن)
که من دربیام از این مرض، بخدا کار دارم :(
دستِ تو، عجیب بوی گندم دارد...
می خواهم از این به بعد آدم باشم!
ج.ح
پ.ن: آه! کدام فرشته در تنت آرام گرفته ست؟
که اینگونه در تکرارِ شهوت انگیزِ وهم و وحیِ دلبستگی
می خوانی ام ... می خوانی ام...
و باز می رانی ام ... از بهشت آغوش خویش!
.
من چه میدانستم؟
من چه میدانستم که مروارید چشمانت
پاهای سست عنصرم را
به عمق دریایی مرموز می کشاند
چه میدانستم آن سلام های جویده جویده
به دوستت دارم های بریده بریده خط می خورند...
چه میدانستم عاشقت می شوم؟
نمیدانستم... نمیدانستم و نمیدانم...
من از نمیدانم هم فرزند دارم:)
من هیچ وقت ساده عاشق شدن را باور نکرده ام
اما تو باور کن...
پ.ن: قالب وبلاگ عوض شد ولی دلیل نمیشه همون مزخرفاتو ننویسم... درسته الان زمستون نیس ولی به کسی ربطی نداره!!
نمی توانم
نمی توانم
من این فعل را
بارها صرف کرده ام
من بارها نمی توانم را در آغوش کشیده ام
من بارها نمی توانم را بوسیده ام
من فرزندی از نمی توانم دارم...
"حسین صفا"
سوای مخالفتی که با روز دختر دارم و روزی با این شکل و شمایل که به خاطر باکرگی یک شخص برای او جشن بگیریم یا او را موجودی متفاوت فرض کنیم برای عرض تبریک... روی صحبتم با آقا پسرهاییه که تا دیروز بدترین الفاظ جنسی و زیر کمری را به دخترها نسبت میدادند و میدهند و عکس های لورفته ی ضعیفه!! ها را لابه لای عکس های رهبری لایک میکردند ولی الان مشغول مخ زنی هستند و مادران آینده را دعوت به پاکی میکنند. خواستم عرض کنم که داداش در گاله را ببند!
پ.ن: در اقلیت بودن تنها بودن نیست... تکثیر می شویم!
آن سگِ زردِ گردن کلفت هم که محله مان را قرق کرده و همیشه با گردن کج و چشم های بیگناه، نگاهِ حسرت آمیز به دستِ قصاب می کند، آن سگ هم همه ی اینها را می داند_ آن سگ هم می داند که قصاب از شغل خودش لذت می برد...
صادق هدایت _ بوف کور
به نظرم سخت ترین لحظه ی زندگی ...
اونجاییه که حاضر میشی به جون مادرت قسم بخوری
معمولا پای از دست دادن چیز با ارزشی در میونه
مثل عشق، آبرو و ...
یک مدتی خیلی درگیر بودم و حرص میخوردم که چرا کسی رو ندارم منو بفهمه واین مسئله شده بود دلیل افسردگی ها و غرزدن های من بر سر خودم... اما امروز متوجه شدم خودم هم خودم رو نفهمیدم و نمیفهمم... من فقط یه انتظار بی جا از محیط بودم...
قسمتی از شعر جدیدم:
لطفی ندارد این جهانِ بی خرد بانو
من دوست دارم با تو باشم تا ابد بانو
تو همدمم باشی در این دنیای بد بانو
این نامه ها روزی به دستت می رسد بانو
روزی که دیگر شعرهایم را نمیخوانی!!
(ج.ح)
پ.ن۱: اگر شعر نبود.... خب میمردم... چه کاریه!!!
پ.ن۲: باز هم میخوانی...
پ.ن۳: تقدیم به آنکس که خودش می داند.
اینکه می گویی آخر داستان چه خواهد شد سوال تازه ای نیست. سوالی ست که هرشب در ذهن لهجه دار من می رقصد. وقتی به زندگی میخندم و مرگ را در آغوش می گیرم. (که چه؟) سوالی که نه تنها در من و تو در ذهن تمام ذره ها گیج می خورد. در ذهن آن که بیشتر از من دوستش داری... در ذهن آن گرسنه..آن کودک کار... آن سرمایه دار.. آن سیاست مدار... آن پفیوز... آن.. آن.. آن.. آن زمان که تو در خیالت مرا در آغوش خود تصور میکنی میتواند سفر زمان باشد اگر تو بخواهی.. می تواند دلیل سرفه هایت دود سیگارهای دیرانزالم باشد. میتواند دلیل خنده هایت شیطنت هایم باشد آنجا که تو را ناغافل می بوسم. میتوانم دلیل بغض های بی دلیلت! باشم؛ آنجا که ناشیانه بغض میکنم و تمام تو را فرو میخورم. می توانم می توانی می تواند... می توانیم می توانید نمی توانند. نمی توانند تو را از من بگیرند این واژه های عوضی! این جمله واره های ناقص! این دوری های ناچار! این زمان لعنتی... زمان زمان زمان... ترسناک تر از خودش نمی شناسد. واژه ها زیر میگیرد... احساس را له میکند و همه چیز را از بین میبرد... این زمان وحشی! زمان بی وجدان! زمانِ زمان نشناس گــُه می خورد تو را از من بگیرد. گــُه می خورد پاپیچ من شود...بگذار تمام فعل هامان مضارع باشد. بیا زمان را به گور بسپاریم... ما می توانیم... می توانیم... می توانیم... می... می... می...
پ.ن: خفه شو عشق من؛ بگیر و نخواب!!
اولین شعری که برایت گفتم و تو را به گریه انداخت:
(با آخری چه میکنی؟)
قسم به غربت این میهمان ناخوانده
قسم به آن همه حرفی که در گلو مانده
قسم به اول قصه: نگاه ِ مرد به زن
به در ادامه ی یک هیچ، اتفاق شدن!
به روشنایی چشم تو در دل شب هام
به کورسوی امیدم به آخرین رؤیام
به گوش دادنِ فریادهای خاموشت
دویدن از همه ی دردها به آغوشت
به اشک های تو که جاری از سکوتِ من است
به چشم هام که درحالِ از تو سوختن است
به بغض واشده ی من در آخرین کلمه
به عشق... عشق، که ارزان شده برای همه
به آخرین اتوبوسی که در خیابان است
به چشمهات که در اختیارِ باران است
به دستهات که مثل ِ همه جوابم کرد
به زندگی که پس از مرگ انتخابم کرد
به شوق و دلهره های من از "تو را دیدن"
میان گریه و گریه یواش خندیدن...
به قهر و آشتی ما از آن ور گوشی
که از تمام خطاهام چشم می پوشی
به خستگی من از این سکوت اجباری
"به دوست داشتنم، بینِ دوستش داری"
"به دست های تو در آخرین تشنج هام"
به من که مثل تو تنهام، مثل تو تنهام
که عاشقت شده ام آه عاشقت شده ام
که عاشقت شده ام آه...عاشقت شده ام
جعفر حبیبی
پ.ن: باش تا صبحِ دولتم بدمد!! باش... باش...باش
تتلو هنربند عزیز!
اگر دیوانه ای نمی شود توبیخت کرد..
اما اگر سالمی به پست ترین شکل ممکن سالمی!
از کسانی حمایت میکنی که سال هاست تیغ روی گردن موسیقی و هنر گذاشته اند و آن را جز برای منافع خود حلال ندانسته اند و استعدادهای فراوانی را به گور یأس و خاموشی سپرده اند؟...
ننگ....
اما بدان در همان حال که میخندی، فرو میکنند!
یک نفر از وسط کوچه صدا کرد مرا
بازی مسخره ای بود رها کرد مرا
با خودم با همه با ترس تو مخلوط شدم
شوت بودم که به بازی بدی شوت شدم...
مهدی موسوی
پ.ن: سخت است خودت را خط بزنی، به خاطر چیزهایی که نمیدانی روزی به وقوع می پیوندند یا نه... اصلا آینده چیست؟ که اینهمه ترسناک است... همان گذشته ای خواهد شد که جز حسرت چیزی ندارد. حسرتِ اینکه خودت کجای قصه ات بودی؟ حال، حال، حال، حالت را به هم می زند! هی مست می کنی که نفهمی چه به روزت آمد... دود سیگار میشوی تا که نبینی واقعیت را... با هزار درد کنار می آیی با خودت اما نه...!
+فک کنم عاشقت شدم!
_من نمیتونم عاشقت باشم
+پس باید برم. چون تو نمی خوای منو...
_نه. دق میکنم :|
گرفتار دنیای ممنوعه ها :((
