شاد باش...

حرفی از پایان نزن، 

می‌میرم...

سه اسفند

امروز تولدمه. یه روز تکراری و عادی مث همه‌ی روزا، شاید یه‌کم غمگین‌تر، یه‌کم دلشوره‌دارتر، اما معمولی!

که زندگی دوسه‌نخ کام است و عمر سرفه‌ی کوتاهی... 

این باری که روی سینه‌هام سنگینی می‌کنه هیچ‌جوره قابل حمل نیست. امیدوارم پس‌فردا که روز بهتریه برام، حالم خوب باشه. اما نه... امکانش نیست. نمی‌شه...  کاش یکی از ما می‌تونست جلوی خودش کوتاه بیاد. تا اینجوری غم‌هامون سیگنال نفرستن. 

به من بچسب همین الان...