توی دنیای موازی احتمالاً پیرزنی هستم غرغرو، که قندخون بالا و دیابت دارد، بدون اینکه از آنها رنج ببرد، اهل نماز و روزه نیست، از شوهرش تمکین نمی‌کند و حاضر نیست دستش را جلوی بچه‌هایش دراز کند.
پیرزنی که آرزوی مرگ نمی‌کند اما مرگ را دوست دارد به اندازه‌ی چارقد گل‌گلی‌اش. زندگی برایش دندانی‌ست که بعد دندانی فرومی‌ریزد و بعد تمام.
.
از خاکسترِ جنازه‌ام بوی تو خواهد آمد…
.
.
.
چشمهایم تقدیم به تو... اگر لحظه‌ها امان می‌دادند، آخرین تصویرت را قاب می‌کردم پشت ذهن خاطره بازم. ای آخرین کشتی از این دریا که روی گونه‌هایم روان می‌شود بیرون بزن. لنگر بگیر توی چشمهایم. دارد این فراموش‌کاری آزارم می‌دهد. بگذار تو را ثبت کنم در نگاهم که این یعنی تو را از دست نخواهم داد. دست‌هایم تقدیم به تو...
پ.ن: به جز تو هیچ‌کس اینجا نیست…
هر وقت برایم آرزوی خوشبختی می‌کردی، یعنی می‌خواستی خودت را از من بگیری یا لااقل این را بفهمانی که «اومدنی رفتنیه».
پ.ن: نفس نکش همین الان همه از تو هوا میخوان...
آخرین پیغامی که فرستادم لبخندی بود که هیچگاه نزدم. آخرین حرفی که نزدم عذرخواهی ساده‌ای بود که نه از سر ِ غرور که از روی حماقت از زبان الکنم بیرون نیامد. آخرین شعری که از من خواندی، آخرین التماسی بود که اولین التماس عمرم بود.
از آخرین «دوستت دارم» اما زمان زیادی نمی‌گذرد. که «دوستت دارم» همین حالاست. همین حالا که زمان ایستاده است و در من رسوخ کرده‌ای انگار...
صدایم کن!
از این روزهای بیهوده:
جای طناب دار جای بوسه بر گردن
جای تو خالی بود وقت خودکشی کردن
جای تو خالی بود در تختی که خالی بود
در خانه‌ای ویرانه که در این حوالی بود
جای تو خالی بود وقتِ بازجویی‌ها
هی خون و استفراغ توی دستشویی‌ها
هی واژه چیدن، بغض کردن، شیطنت کردن
از فرط سرمستی! به حافظ روی آوردن
افسانه‌ها را دوره کردن در پی تغییر
تا شست‌و‌شوی عشق از خودخواهی و تقدیر
شک می‌کنم به هر خدای شاکی و غمگین
به اعتمادِ تو به هر تغییر از پایین!!
من دست خواهم برد به تقدیر انسان‌ها
چیزی عوض خواهد شد از دیدِ من و آنها
چیزی که در تو سرنوشتم را رقم می‌زد
آینده و / حالِ مرا از من به هم می‌زد
چیزی که با گریه فراموشش نمی‌کردیم
آتشفشانی را که خاموشش نمی‌کردیم
اندوه لیلی از دل مجنون نخواهد رفت
کابوس‌هایت از سرم بیرون نخواهد رفت
هرچند دوری تو را طاقت نیاوردم
با این همه احساس تنهایی نمی‌کردم
بودی ولی مثل سیاهی در سفیدی‌ها
در ناامیدی‌های من... در ناامیدی‌ها
هستی ولی دائم به فکر رفتنت هستم
یک ابر بغض‌آلود روی دامنت هستم!!
حس می‌کنم بغض تو را وقتی که می‌باری
وقتی که از من حال و روز بدتری داری
عُق می‌زنم روی شب و شعری نمی‌خوانم
پایان کار ما چه خواهد شد؟ نمی‌دانم!!
معشوق من زود آمدی و دیر خواهی‌کرد
با شعرهای ساده‌ام تغییر خواهی‌کرد؟؟
باران شوم هرقدر... خاموشت نخواهم‌کرد
معشوق من هرگز فراموشت نخواهم‌کرد
در خانه‌ای ویرانه که در این حوالی بود
جای تو خالی بود... خالی بود... خالی بود...
«جعفر حبیبی»
یکی از باگ‌های بزرگ من اینست که هیچگاه گفتن «دوستت دارم» را یاد نگرفتم. اصلاً زبانم کوتاه و دهانم تنگ است. دوست داشتم بارها و بارها به همه‌ی آنهایی که از کنارم رد می‌شدند و برای ثانیه‌ای سکوتشان مرا غرق می‌کرد بگویم که چه اندازه دوستشان دارم! حتی یک قطره، حتی هیچ!
به مادرم به پدرم به همه‌ی آنهایی که ممکن است یک روز اگر هم بگویم دوستشان دارم نخواهند شنید.
اگرچه یکبار در زندگیم «دوستت دارم» را برای یک نفر نوشتم. اما خب نوشته به درد لای جرز می‌خورد. هزارتا شعر هم جای این جمله را نمی‌گیرد وقتی که از زبان واقعاً عاشقت جاری شود.
من سرشکسته‌‌ترینم. کاش زبان چشمهایم را می‌خواندید. کاش حرفی بین سکوت ما رد و بدل می‌شد به زیباییِ «دوستت دارم».
همیشه رنج ها بهترین خاطرات ما را می سازند. رنج هایی که حاصل انتخاب های به ظاهر اشتباه ما هستند. رنج هایی که صادقانه دوستشان داریم بی آن که از آنها فاصله بگیریم. من و تو تصمیم گرفتیم که در رویا زندگی کنیم بی آنکه اسیر زمان باشیم. رویاهایی که اگرچه دور و اگرچه تلخ، زیبا هستند و مگر غیر زیبایی چه می خواهیم؟!
فاصله ها را کنار می زنیم و به عقربه ها خیره می شویم:
سیلی زدم به صورتِ در آینه کبود
خشکم زد از نگاهِ کسی که نبود و بود!
از صورتم که مرد شد و زن فرار کرد
[مردی که پای تلویزیون شعر می‌سرود]
از «زنگ می‌زدی به منِ آدم‌آهنی!»
هی تیر می‌کشید سرم، دود پشتِ دود!!
بوی خوشِ زن آمد و من... [فیلم قطع شد!
گم شد صدای آل‌پاچینو در صدای هود!]
من پشت سیم، گوش به زنگِ صدای زن
او مثل باجه‌ی تلفن، خسته از شنود...
حرف از سکوت می‌زدم و داد می‌کشید
وقتی به سمت آینه می‌آمدم فرود
گفتم بایست بلکه زمان هم بایستد
او یک دقیقه ماند دقیقاً...! و رفت زود!
من ماندم و سکوت خودم توی آینه
من ماندم و دوباره همان جسم بی‌وجود
سیگار می‌کشیدم و سیگار می‌کشید
آغوش می‌گشودم و آغوش می‌گشود
■■■
تن دادم از خیال به یک فرضِ واقعی!
ساعت جلوی تلویزیون خواب رفته بود...
جعفر حبیبی
پاییز نود و هفت...
یادمه تو کتابای دینی میگفتن انسان میل به جاودانگی داره، به همین خاطر باید یه دنیای دیگه هم وجود داشته باشه تا انسان کاملا از این لحاظ ارضا بشه اونور!!
میل به جاودانگی بماند. هیچ نوع میلی نیست که بخوام زندگیِ اینور رو ادامه بدم! فقط به خاطر اینکه کسی نگران نشه باقی می مونم. دو سه تا هدف هم برای خودم ساختم که یه خورده فراموشی هم بگیرم...
***
با اینکه هیچ راه فراری نیست
با اینکه واقعا تهِ خط هستم
باید که زندگی بکنم وقتی
تنها دلیل زندگی ات هستم
سید مهدی موسوی
